Amarguras inxustificadas. Cultivar a ledicia.

Produce en verdade un singular efecto pasearse tan tranquilamente polos restos de tantas axitacións; atopar a cada paso males previstos que non sobreviviron, bens esperados que non se realizaron, e para colmo de miserias as pegadas de violentas preocupacións a propósito de feitos ignorados, que non están indicados, e sobre os que o recordo mesmo, se se atopa, non nos di nada. Semellante paseo debería ser suficiente para ensinarnos a sobrelevar con calma o vaivén de tódalas cousas deste mundo. (Toqueville 1985:24)